Ξέρεις...

Ξέρεις.. η ψιχάλα δε φέρνει πάντα τη βροχή.. ο ήλιος δε καλεί πάντα τη λιακάδα.. η μουτζούρα πού και πού μπορεί να μοιάζει ζωγραφιά.. η γη δεν είναι πάντα ο κόσμος.. ο έρωτας δεν είναι πάντα παραζάλη.. Ξέρεις.. τα όνειρά μου δεν είναι πάντα εφιάλτες, ούτε τα δάκρυά μου είναι πάντα από στενοχώρια.. Το θυμάρι να ξέρεις μυρίζει λίγο γιασεμί κι η θάλασσα έχει λίγο χρώμα κόκκινο..
Το πρόσωπό σου ξέρεις.. δεν έχει μόνο χαρακιές.. τα χείλη σου δεν είναι πάντα πληγιασμένα. Μου φαίνεται πως τα μάτια σου δεν είναι πάντα υγρά και τα μαλλιά σου δεν είναι πάντα ανακατεμμένα. Ξέρεις.. πιστεύω πως πρέπει να σε καληνυχτίσω. Νιώθω πως πρέπει να σου πω καληνύχτα και να σου κλείσω το φως.. να σου κλείσω και τα όνειρά μου σ΄ ένα κουτάκι και να στ΄ αφήσω στο κωμοδίνο ή στο πάτωμα αν δεν έχεις.. θα σου αφήσω τα πιο μαγικά και τα πιο ψεύτικα όνειρα.. τα πιο μη αληθινά..σαν αυτά που σ΄ αρέσουν.. Θα τα τυλίξω και με μια κόκκινη κορδέλα για να τα δεις όμορφα. Και θα σου αφήσω και μια καραμέλα για να τα δεις γλυκά.. Και μια σοκολάτα μήπως τη θες μόλις ξυπνήσεις. Ξέρεις πόσα ποτάμια με τύλιξαν και πόσες λίμνες με πλημμύρισαν ; Ξέρεις πόσα καραβάκια χάρτινα έφτιαξα για να σωθώ και να΄  ρθω να σε βρω; Πόσα αστεράκια έχτισα ξέρεις για να μη χάσω το δρόμο; Πόσα φεγγάρια παρακάλεσα ξέρεις για να μη σβήσουν; Χίλιες σκέψεις και μία γεφυρώνω για να σε σκεφτώ και άλλη μία για να σε ακουμπήσω.. και ακόμα μία για να σε νιώσω.. Εσύ δεν είσαι για να σε σκέφτομαι..εσύ είσαι για να σ΄ αγαπώ.. από δω..από κει..από μακριά..
   

Μη φεύγεις

Μη φεύγεις.. Πώς θα γελάσω ξανά χωρίς το πρόσωπό σου για φόντο; Πού θα μιλάω αδιάκοπα και ό, τι λέω να είναι τόσο πολύ εγώ και να θέλεις κι άλλο να με ακούς; Να σου μιλώ για μένα και για όλες τις αποσκευές που κουβαλάω στο κεφάλι μου.. Να σε κοιτώ και να ρουφάω όλο το χώρο που μέσα του βρίσκεσαι κι εσύ. Κάθε φύσηγμα απ΄το τσιγάρο σου, κάθε χαμόγελό σου που τόσο είναι μοιρασμένο με μια βαθιά θλίψη.. Σα να μην προλαβαίνεις για την Ιθάκη σου. Σ' αφήνω τότε.. Για να σε βρω πιο κάτω. Θα έρθω να σε βρω ξανά, το ξέρω, ή θα έρθεις εσύ, ή θα συναντηθούμε κάπου τυχαία..Μα εγώ δε θα το βρω καθόλου τυχαίο και θα προσπαθήσω με τόσο ρεαλισμό να σου αποδείξω πως έχω δίκιο!  Και θα σε πάρω να φύγουμε, χωρίς αποσκευές.. Θα χτίσουμε εμάς απ΄ το μηδέν... Τα ρούχα μας καινούρια. κι εμείς καινούριοι! Και θα ξυπνάμε το πρωί από μόνοι μας, μαγεμένοι απο τις ακτίνες του ήλιου. Και θα φτιάχνουμε να τρώμε μαρμελάδα κι αν σου λερωθεί η μύτη εγώ θα σου τη γλείψω και θα σου βάλω κι άλλη μαρμελάδα μετά για να στη ξαναγλείψω. Και θα σε σέρνω σε πανηγύρια  για να μεθάμε και να χορεύουμε και ν α τρέχουμε εκστασιασμένοι σπίτι να κάνουμε έρωτα. Και μες στον έρωτα θα μου γελάς..και μετά θα σου γελώ κι εγώ. Και θα σοβαρεύουμε και θα δακρύζουμε που τολμήσαμε.. που τολμήσαμε να ζούμε. Θα ζωγραφίζουμε κιόλας σ' ένα κοινό καμβά και μετά θα τα στολίζουμε στους τοίχους. Και θα κυλιόμαστε στις κουρελούδες το χειμώνα και θα παίζουμε μπουγέλα το καλοκαίρι και το βράδυ όταν ξαπλώνουμε θα σου πειράζω λίγο τα ματοτσίνορα.. κι εσύ μετά για να μ' εκδικηθείς θα με ξυπνάς μέσα στο βράδυ και θα μου λες να πάμε βόλτα να μετρήσουμε τ' αστέρια.. και εγώ αμέσως θα σ' ακολουθώ γιατί είμαι καλά όπου κι αν είσαι.. είσαι το βράδυ μου και το πρωί μου, τα καλοκαίρια και οι χειμώνες μου και όλες μου οι εποχές, τα δάκρυα και τα χαμογελά μου κι αυτό είναι απλά πολύ όμορφο, παιδάκι, όσο όμορφη κάνεις την ψυχή μου  κάθε φορά που σε σκέφτομαι.

Στο τώρα..

    Υποτάξου σε μένα.. μόνο για σήμερα, για μια μέρα.. μόνο για τώρα.. για μια στιγμή. Και μετά θα σ΄ ακολουθήσω εγώ.. για να δω πως φεγγίζουν τα φωτάκια σου το βράδυ ή πως σβήνουν τα κεράκια σου όταν τα φυσάει ο άνεμος, Ή πως ακούγεται ο ήχος της βροχής όταν κάποιος είναι στο πλάι σου.. Πώς ακούγεται μια μελωδία μαζί με τον ήχο της φωνής σου ή πως φαίνομαι εγώ όταν σ΄ έχω στην αγκαλιά μου.. Πώς ταξιδεύουν τα πλοία όταν εσύ κρατάς ένα βιβλίο για συντροφιά.. Ή ποιά είναι η μυρωδιά από τα σεντόνια σου όταν κάποιος ξαπλώνει πάνω σ΄ αυτά. Ή πόσο χαοτικός είναι ο καπνός από το τσιγάρο σου.. Γεύσου την ανάσα μου και γλίστρα στον ιδρώτα μου επάνω. Κύλα στις καμπύλες του κορμιού μου, στις χαρίζω.. Χώρισέ με μετά, ελευθέρωσέ με από τη δική μου φυλακή και άσε με να ταξιδέψω στις θάλασσες και τα ποτάμια σου.. Όσο μακριά ή όσο κοντά κι αν είναι, όσο πίσω ή όσο μπροστά. Μου φωνάζουν, με φωνάζουν.. Σε δρόμους και δρομάκια θα με βρούν, σε ήλιους και αστέρια, σε φτηνά και σε ακριβά, σε ξεχασμένα και αξέχαστα. Υφαίστεια τα μάτια μου και λάβα τα δάκρυά μου. Πόσο μ΄ αρέσει όταν εκρύγνονται; Ανέλπιστα! Ειλικρινά με πόθο.. Ακούω το μειδίαμα, βλέπω τις ανάσες σου.. χρωματιστές, αχνές.. να καίνε κάθε κύτταρό μου, να εισχωρούν στο μέσα μου. Πανηγύρια στα μαλλιά σου, παγωτά και γλυφιτζούρια να τα γλείψω..

Συντρίμια..

    Συντρίμια μου από αγαπημένα ταξίδια πόσο μου λείψατε.. μου ραγίσατε το μυαλό και το επαναφέρατε.. Μου το πήρατε σε όλα σας τα ταξίδια , το ταξιδέψατε σε όλες σας τις σκέψεις, τις απόμακρες, τις σκοτεινές, τις τόσο απόκρυφες, τις μυστήριες, τις ταραγμένες. Ξέρω πως φεύγω μαζί σας γιατί εκεί μόνο μ΄ αρέσει, εκεί μπορώ να είμαι εγώ με μένα. Να αποτραβιέμαι με όλα εκείνα που μπορώ να εμπνευστώ και να αναπνεύσω ελεύθερα και φωναχτά.

Τάνγκο

    Απογευματινή απόδραση σε αμμουδιές νωπές.. τόσο νωπές όσο τα πρόσωπά μας. Για να χτίζουμε πάνω τους χαμόγελα και αγκαλιές.. Ταξίδεψα.. πήγα ψηλά και γύρω.. χαμηλά κι απέναντι.. Δυο μαγνήτες.. Δυο πόλοι να πάλλονται.. σα να χορεύουν τάνγκο! Με βήματα διστακτικά μπρος- πίσω. Αλλά με φιγούρες.. που δε διδάχτηκαν.. που τις δοκίμασαν.. ποδοπατήματα.. τόσο αμήχανα..χωρίς πόνο.. και τραβήγματα.. Απότομα! Το ένα κορμί πάνω στο άλλο. Γιατί μόνο έτσι θα μπορούσε να χορευτεί.. Τόσο ασυγκράτητα! Και με τρεμάμενα δάχτυλα, που μπλέκονται μεταξύ τους όπως μπλέκονται σε μπερδεμένα μαλλιά μετά από έρωτα... Ναί! Σα δυο μαγνήτες που αν ενωθούν δύσκολα τους χωρίζεις..

Αδυναμίες

       Αφηρημένη σε μια εικόνα που δε θέλω να βλέπω.. Στιγματισμένη σε μια σκηνή που δε θέλω να παίξω.. Τραυματισμένη με μια πληγή που δε λέει να κλείσει.. Οπλισμένη μ΄ ένα όπλο που δε μπορεί να χτυπήσει.. Περπατημένα μονοπάτια που δε θέλω να διαβώ.. Λαμπερά σκοτάδια που μέσα τους κρύβουν άσβεστο φως...
    Ούτε λέξη δεν ειπώθηκε ενώ τα χείλη δεν είχαν σταματημό. Ούτε άγγιγμα δεν ένιωσα ενώ τα κορμιά μας ήταν το ένα κολλημένο στο άλλο. Πλήγματα από σημάδια που αιωρούνταν και εικόνες που ήταν σταμπαρισμένες στο προφίλ. Ξυράφια από ανώδυνους περαστικούς που στο πέρασμά τους ξέρουν ν΄ αφήνουν μόνο πινελιές.
    Αδίκησα δυναστείες, ενώ το μεγαλείο τους με ξεπερνούσε.. Ηθελημένα οράματα χωρίς συνταξιδιώτες στο ταξίδι γιατί βαρέθηκα να συνοδεύομαι άσκοπα.. Χωρίς οδοιπόρους λοιπόν που σε περιμένουν στην κορυφή για να σου δείξουν το τοπίο.. Δε μ΄ ενδιαφέρει η θέα τους πια, μόνο το ανέβασμα.. Άλλωστε δε ξέρω πια αν μπορώ να συμβαδίζω..
    Νοήματα ειρωνικά και αλλόγιστα δίνονται σε στιγμές που η δοκιμασία νικά και η απορία γεμίζει τους γύρω σου, ενώ η δική σου υποτιθέμενη αδιαφορία γίνεται σύννεφο στο μαυρισμένο πρόσωπό σου, θέλωντας να εκφράσει για ακόμα μία φορά αυτό που αρνιόσουν κατηγορηματικά.. μην παλεύεις για να νιώσεις δύναμη, πάλευε για να μπορείς να κρατάς αυτό που για σένα έχει δύναμη και περιεχόμενο. Κι ακόμα κι αν δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο, καλύτερα να μένεις απλός θεατής των παραστάσεων.. Γιατί έτσι μπορείς να κερδίσεις μόνο και μόνο απ΄ το θέαμα.
    Δε ξέρω αν είναι οι καταστάσεις που δεν αντέχω ή το εγώ μου μέσα σ΄ αυτές. Μπορεί και να΄ ναι το παρελθόν και η σκηνοθεσία που μου επιβλήθηκε.. Ίσως απλά να θέλω να αποκρούω κάθε τι που με μαγνητίζει.. Όπως και να΄ χει όμως, κάθε παράπτωμα, κάθε κίνηση συντρέχει σ΄ ένα αποτέλεσμα που δε πρέπει να είναι συμβιβαστικό. Γιατί οι συμβιβασμοί οδηγούν σε αδυναμίες.. Μπορεί και οι αδυναμίες να είναι για τους δυνατούς.. Όμως η υπέρβαση των αδυναμιών είναι σίγουρα για τους δυνατούς. Γι΄ αυτούς οι οποίοι ξέρουν να υπερασπίζουν το ΄΄εγώ΄΄ τους και ξέρουν να νικούν τον εαυτό τους..Γιατί όλοι οι περαστικοί αφήνουν τα αποτυπώματά τους.. Λίγοι όμως σκαλίζουν βαθιά και τα σημάδια τους φαίνονται πάντα, από χιλιόμετρα μακριά, σαν ενέργειες, σαν αεράκι, σαν κύματα που έλκουν και προκαλούν.. 

Και αποδράς και αποδρώ..

Χάνεσαι στην πιο βαθιά και σκοτεινή θάλασσα. Αποδράς από τα μαγικά κοράλια και βρίσκεσαι στην πιο χρυσή αμμουδιά. Στα πιο γαλάζια κύματα που κανείς πια δε μπορεί να σε γλυτώσει. Τα ίχνη του φεγγαριού μ΄ ακολουθούν ακόμα, με μια σκιά να ανυψώνεται γύρω απ΄ το κορμί μου. Σέρνονται τα πόδια μου και λυγίζει η καρδιά μου, αφού το σύννεφο των συγκρούσεων με περιβάλλει. Λανσάρει στο μυαλό μου η εικόνα ενός τρελού εικονοπλαστικού σχιζοφρενή.. Παίζει στις φρένες μας αυτή η εκούσια μελωδία.. Πονεμένα κορμιά που γυροφέρνουν στα χαμόσπιτα μη ξέροντας για πού.. Μαστουρωμένοι τρομοκράτες που πανηγυρίζουν στο χαμό κάποιων ΄΄Μεγάλων΄΄.. Κοινωνικό πρόβλημα οι ντάγκλες κάποιων αδυνατισμένων ΄΄καρκινιάριδων΄΄.. Βασανιστική κραυγή το βογγητό κάποιων ΄΄ξιπασμένων΄΄ κοριτσιών, μαστίγιο στα βάναυσα πλήγματα αυτών που ξεσήκωσαν τους ταλαιπωρημένους για να ταλαιπωρηθούν ακόμα περισσότερο. Τα δάκρυα που κυλούν καθημερινά στα πρόσωπα χιλιάδων νεκρών και αποδεκατισμένων ανθρώπων γίνονται τροφή και παρηγοριά για κάποιους που έχουν λησμονίσει.. Για κάποιους σαν εμένα.. Για μένα.. 

΄΄ Σε μισώ γιατί σ΄ αγαπώ΄΄

     Σε μισώ γιατί μπήκες στη ζωή μου.
     Σε μισώ γιατί μου έδωσες ελπίδες,
     γιατί ακόμα δε ξέρω, γιατί ακόμα σε προκαλώ.
    Σε μισώ γιατί ήσουν ειλικρινής, αλλά και τόσο ψεύτης,
    γιατί είσαι τόσο μακρυά.
    Σε μισώ γιατί μου λείπεις.. γιατί κρατάς το χαμόγελό μου.
    Σε μισώ γιατί σε σκέφτομαι συνέχεια και σε θυμάμαι.
    Σε μισώ γιατί πάντα ήξερες και πάντα κρυβόσουν..
    γιατί μου υποσχέθηκες και χάθηκες,
    γιατί με διάβαζες σαν ανοιχτό βιβλίο,
    με έβλεπες σα διάφανο γυαλί.
    Σε μισώ γιατί δε μπορώ να σε μισήσω.
    Σε μισώ γιατί σε μισώ λίγο.. ελάχιστα.
    Σε μισώ γιατί δε σε μισώ καθόλου.
    Σε μισώ γιατί Σ΄ αγαπώ.

'' ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ''

    Oνομάζομαι Χ. Τί σημασία έχει άλλωστε ένα όνομα; Μπορείς να μου δώσεις πολλά ονόματα, πολλές λέξεις. Μπορείς να με αποκαλείς ανάλογα με το τί σε εκφράζει, τί σκέφτεσαι όταν με κοιτάς, ποιά είναι η πρώτη λέξη που σου έρχεται στο μυαλό.
   Γεννήθηκα για να γίνω ψυχολόγος, ηθοποιός, τραγουδίστρια, δικηγόρος, εθελόντρια, για να γίνω μάνα, να υϊοθετήσω παιδιά.. κίτρινα, μαύρα, λευκά.. Να γίνω ότι μου φωνάζει η φύση μου να γίνω και ότι μου απατείται από την κοινωνία για να ζήσω. Μπορώ να είμαι τα πάντα. Μπορώ να ταξιδεύω σε ουρανούς και αστέρια με φτερά χάρτινα και να πέφτω και να γκρεμοτσακίζομαι.. Και τί μ΄αυτό; Αφού το ταξίδι μου θα το έχω κάνει.
    Οι γονείς μου είναι αυτοί που αγαπώ. Είναι η μάνα που στην αγκαλιά της βγάζεις την ανάσα μιας ζωής και αφουγκράζεσαι. Νιώθεις τη γλύκα της γεύσης της. Είναι ο πατέρας που ψάχνεις ή που δεν ψάχνεις σε κάθε γκόμενο. Είναι αυτό που σου λείπει ή που σου έχει γεμίσει κάθε σπιθαμή στο κεφάλι σου. Είμαι παρατηρητής.. Σε κοιτώ, σε παρακολουθώ, σε ψυχολογώ.. γίνομαι εσύ, εικόνα και καθρέφτης σου. Ασανσέρ να ανεβοκατέβεις, να πέσεις χαμηλά και να ξανανέβεις.
    Άτομα και πράγματα που με επηρέασαν.. Εσύ, εκείνος, εκείνη, εμείς, εσείς.. Τα πουλιά, η νύχτα, το σκοτάδι, ο ήλιος, οι πλατείες, η θάλασσα.. η θάλασσα! Οι ηλικιωμένοι, η μόνη γιαγιά που περιμένει στο σπίτι, τα ορφανά που αδυμωνούν να τους ζεστάνεις το χέρι, τα πιτσιρίκια που σε κολλάνε με τη μοναδική και απίστευτη ειλκρίνειά τους, που σε γοητεύουν με τα παιχνιδιάρικα ματάκια τους και το πανέξυπνο χαμόγελό τους. Οι έφηβοι με το επαναστατικό πνεύμα τους, την ένταση και τη ζωντάνια που τους διακατέχει. Οι χαμογελαστοί Πακιστανοί σε κάθε φανάρι.. Τα κρυφά ταλέντα που τραγουδούν στις πλατείες με μια κιθάρα και που στο πέρασμά τους σιγοτραγουδάς κι εσύ και χάνεις το ρυθμικό βάδισμά σου.
    Ερωτευμένη με κάθε ηλικία, με καρδιές και ανθρώπους.. Ναί, ενεργή.. ναί , και ενεργητική ή και παθητική. Τώρα πως είμαι; Τώρα εννοώ στιγμιαία..τώρα είμαι εδώ, στο κουτί μου, στο σπίτι μου, στο μυαλό μου, στο σώμα μου.. σε μένα.. με μένα. Σιγοτραγουδώ με σκυμμένο το κεφάλι για να ανέβει το αίμα.. να αδειάσει.
    Άκουσα πως σχέδον πάντα τα φαινόμενα απατούν. Πολύ σωστό! Σωστό; Μπορεί και λάθος!