Μικρά ψήγματα

Μικρά ψήγματα ανθρώπων παίρνουμε και τα φορτώνουμε στις τσέπες μας.. τις τόσο δα μικρές.. μέχρι να μη χωράνε άλλο.. Φροντίζουμε να φτιάξουμε ότι έχει απομείνει από μας και μέσα σε μια στιγμή τυφλωνόμαστε από τους καπνούς και τις στάχτες μας.. Άφτιαχτοι είμαστε τελικά.. Απρόσεχτε  και  αφρόντιστε εαυτέ μου.. σε χαρακώνω με εκατομμύρια δυστυχίες.. τόσα τραύματα που σου προκαλώ ακόμα.. και νόμιζα ότι γιατρεύομαι.. ότι σε γιατρεύω.. Είναι που φοβάμαι την τρικυμία.. τα λόγια τα πληγιασμένα από ανθρώπους αγαπητούς. Θέλω να μ΄αγαπούν όπως τους αγαπάω.. Με όση  πίστη μου απέμεινε και ελπίδα. Να μη θυμώνεις, να με ακούς.. Είμαι αλήθεια γιατί έτσι νοιώθω, γιατί έτσι μόνο μπορώ.. Πόσο απαίδευτη είμαι ακόμα.. Να θέλω τα πράγματα όπως τα θέλω.. Να θέλω να είσαι όπως είμαι.. Να θέλω να μ΄αγαπάς ακόμα κι αν δε μπορείς. Να σε εκλιπαρώ να με πιστεύεις ακόμα κι αν ποτέ σου δε μπόρεσες. Και δε σ' αφήνω ελεύθερο, γιατί σε θέλω δίπλα μου, κοντά μου, θέλω να σε κοιτώ και να σε μυρίζω.. Θέλω να με χτυπώ..μαζί σου.. Ψάχνω υγεία στον έρωτα.. εγκαταλείπω.. Φοβάμαι χωρίς εσένα, χωρίς την ανάσα σου, πού είναι η πνοή μου? Χωρίς την αγκαλιά σου, πού είναι το σώμα μου? Χωρίς τα μάτια σου, πού είναι η όρασή μου? Χωρίς το φιλί σου, πού είναι τα χείλη μου? Πού είμαι εγώ για να μη φοβάμαι? Με έδωσα, με χάρισα, σα φτερό στο πέτο σου ήθελα να' μαι, πάντα μαζί σου.

Ακουμπήγματα

M΄ ακούμπαγες  όπως τα άνθη, όταν πέφτουν στο πρόσωπό μου την Άνοιξη.. Ένιωθα τα χέρια σου σα να χάιδευε το δοξάρι το βιολί.. Και το φιλί σου σα να έσπαγαν μέσα μου καθρέφτες. Καλοκαίρι που νοσταλγούσα τόσο να έρθει.. εξαιτίας σου.. τώρα τρομάζω στη μοναξιά του.. στη μοναξιά μου.. Προδωθήκαμε.. Πώς άλλωστε δε θα γινόταν? Ακούμπησαν τα τραύματά μας και κοίτα τώρα.. Δε μπορώ να κλείσω τη πληγή.. Δε θέλω. Να φύγω μακριά γιατί το απόλυτο δεν υπάρχει.. Γιατί θέλω μαγεία και την πήρανε όλη τα παραμύθια.. Δεν έμεινε έρωτας για μας, μήτε παρηγοριά. Ας ταξιδέψω τότε μήπως με βρω.. Μήπως με αγαπήσω.. Μήπως οι εικόνες γεμίσουν το μυαλό μου και δεν υπάρχει χώρος για σκέψη.. Μόνο αβίαστες πράξεις, έτσι ελεύθερα.. Πώς μας κάνατε έτσι? Και πώς σας κάνανε... Καημένοι άνθρωποι.. Πώς μεγαλώσαμε έτσι? Να φοβόμαστε εμάς και την αλήθεια μας. Να πρέπει να επιλέξω.. Ή την αλήθεια μου ή την μοναξιά μου..  Να αφήσω να απορροφηθώ γιατί δεν έχω άλλη δύναμη να αντισταθώ.. Όπως όλοι,.. Μαζευόμαστε στη μαύρη τρύπα που είναι όλα πιο εύκολα μέσα στα σκοτάδια.. Δε βλέπω.. Δε με βλέπω.. Κι είμαι ευτυχισμένη που δε βλέπω τη μούρη μου, που βλέπω λίγο τους άλλους.. Πηγαινοέρχομαι .. Οπότε δεν κάθομαι.. Η στατικότητα θα με τρελάνει. Ενώ το μυαλό δουλεύει για άλλα η καρδιά μου δεν έχει σταματήσει να πάλλεται.. Μου δίνει σήματα, με κλωτσάει και με παρακαλάει να σταματήσω να την αγνοώ.. ΄΄Σκάσε, να είσαι δυνατή. Είσαι δυνατή!. Γιατί ουρλιάζεις? Είσαι ακόμα ζωντανή?΄΄ .Επιλέγω να σε κρατήσω καρδιά μου. Επιλέγω να σε νοιάζομαι και να σε συγχωρώ. Δε ξέρω πως ενώνονται οι ζωές δύο ανθρώπων, δε ξέρω πως ερωτεύονται και πως πορεύονται μαζί. Δεν έμαθα.Δε ξέρω πως χωρίζουν, πως συνεχίζουν στην πορεία τους ενώ την προηγούμενη σχεδιάζανε κοινή πορεία. Σε μια στιγμή μέσα και εμείς ονειρευόμαστε.. Τρέχουν δάκρυα, πριν όχι. Μάλλον εμένα δεν κατάλαβα, δεν με άκουσα. Σε εμπιστεύτηκα πιο πολύ από μένα..Συγνώμη που δεν ήμουν έτοιμη.. Συγνώμη που δε θα είμαι..