Μικρά ψήγματα ανθρώπων παίρνουμε και τα φορτώνουμε στις τσέπες μας.. τις τόσο δα μικρές.. μέχρι να μη χωράνε άλλο.. Φροντίζουμε να φτιάξουμε ότι έχει απομείνει από μας και μέσα σε μια στιγμή τυφλωνόμαστε από τους καπνούς και τις στάχτες μας.. Άφτιαχτοι είμαστε τελικά.. Απρόσεχτε και αφρόντιστε εαυτέ μου.. σε χαρακώνω με εκατομμύρια δυστυχίες.. τόσα τραύματα που σου προκαλώ ακόμα.. και νόμιζα ότι γιατρεύομαι.. ότι σε γιατρεύω.. Είναι που φοβάμαι την τρικυμία.. τα λόγια τα πληγιασμένα από ανθρώπους αγαπητούς. Θέλω να μ΄αγαπούν όπως τους αγαπάω.. Με όση πίστη μου απέμεινε και ελπίδα. Να μη θυμώνεις, να με ακούς.. Είμαι αλήθεια γιατί έτσι νοιώθω, γιατί έτσι μόνο μπορώ.. Πόσο απαίδευτη είμαι ακόμα.. Να θέλω τα πράγματα όπως τα θέλω.. Να θέλω να είσαι όπως είμαι.. Να θέλω να μ΄αγαπάς ακόμα κι αν δε μπορείς. Να σε εκλιπαρώ να με πιστεύεις ακόμα κι αν ποτέ σου δε μπόρεσες. Και δε σ' αφήνω ελεύθερο, γιατί σε θέλω δίπλα μου, κοντά μου, θέλω να σε κοιτώ και να σε μυρίζω.. Θέλω να με χτυπώ..μαζί σου.. Ψάχνω υγεία στον έρωτα.. εγκαταλείπω.. Φοβάμαι χωρίς εσένα, χωρίς την ανάσα σου, πού είναι η πνοή μου? Χωρίς την αγκαλιά σου, πού είναι το σώμα μου? Χωρίς τα μάτια σου, πού είναι η όρασή μου? Χωρίς το φιλί σου, πού είναι τα χείλη μου? Πού είμαι εγώ για να μη φοβάμαι? Με έδωσα, με χάρισα, σα φτερό στο πέτο σου ήθελα να' μαι, πάντα μαζί σου.
