ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΙΔΙ

Το ποτάμι ξεχειλίζει με σταγόνες ευτυχίας, κρύβοντας στιγμές αδυναμίας και ελπίδας. Μέχρι να πούμε τι θέλουμε, έχουμε ξεχάσει τη πρώτη σκέψη. Φτιάχνοντας το μπαλόνι, ξεφουσκώνουμε. Όνειρα θυμάμαι που πήγαν περπατώντας στο πανηγύρι και χόρεψαν πετώντας πάνω- κάτω. Καθρέφτες καθρεφτάκια που δεν πρόλαβες να διαβάσεις. Περνάνε φεύγοντας απαλά οι σχέσεις, αφήνοντας πίσω κάτι να μυρίζει σαν γιασεμί. Καλοκαίρι, χειμώνες, εποχές ανεξήτηλες στο χρόνο, μέχρι τα όρια να σπάσουν. Χείλη γλυκά μουδιασμένα συναντάς, υγραίνοντας το μυαλό και το κορμί. Κομμάτια είναι τα κορμιά σαν τα κύματα και σπάνε πάνω στ΄ακρογιάλλια. αφήνοντας το χρόνο πίσω που έρχεται, αφήνω τον πόνο να με πάει εκεί οπού γιατρεύομαι. Αστειεύτηκα κάποτε σαν παιδί μεγάλο, αλλά μικρό ποτέ δε μπόρεσα να νιώσω.  

ΝΟΣΤΑΛΓΟΙ ΕΠΑΦΩΝ

Νοσταλγοί επαφών
κάποτε σύρρατε χορούς
με όργανα και με καμπάνες
με κύμβαλα και φωνές εκ βαθέων
Ανασύρατε  φάλαγγες και ευερέθιστα όντα
Βρυχηθήκατε σε ανυψωμένα σώματα και σε αποκαίδια
και φωτίσατε ακούσματα που ήσαν κλεισμένα σε σπηλιές
Υστεριάσατε στ΄ άψυχα και στα αβόγγητα κορμιά
σ΄αυτά που νεκρώνουν ωσάν τα φύλλα του φθινοπώρου
Τί ν΄ακουμπήσω για να δώσω ζωή?
Ζωή απ΄τη ζωή μου
Να γέυεσαι την έξαψη λυσσαλέα
και να μπορείς να τη ρουφάς πάλι πίσω
και να΄σαι ετοιμοπόλεμος να την ξαναξεράσεις...   

ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ

Να ονειρεύεσαι μπορείς όταν μαζί με τα όνειρά σου μπορείς να τα μιλήσεις
Και να ταξιδεύεις όταν έχεις κατά νου ότι η βαλίτσα γεμίζει για ν΄αδειάσει..
Μην ξεχαστείς με τα φτερά, τα πόδια σου μην τα ξεχάσεις
Κι αν οι συνοδοιπόροι σου κουραστούν
άστους να ξαποστάσουν
Κι αν θέλουν άλλη διαδρομή
αφουγκράσου..
Τον δρόμο τον ξέρει η ψυχή
το σώμα θα σου δείξει
Όταν κοιτάς να με κοιτάς
Κι όταν φιλάς,
φίλησέ με
Δώς μου πυξίδα νοσταλγέ
Για να θρηνώ και να γελώ
να νοιώθω και να υπάρχω
κι αν χάνομαι
ας χάνομαι και ας ξαναγεννιέμαι ..