M΄ ακούμπαγες όπως τα άνθη, όταν πέφτουν στο πρόσωπό μου την Άνοιξη.. Ένιωθα τα χέρια σου σα να χάιδευε το δοξάρι το βιολί.. Και το φιλί σου σα να έσπαγαν μέσα μου καθρέφτες. Καλοκαίρι που νοσταλγούσα τόσο να έρθει.. εξαιτίας σου.. τώρα τρομάζω στη μοναξιά του.. στη μοναξιά μου.. Προδωθήκαμε.. Πώς άλλωστε δε θα γινόταν? Ακούμπησαν τα τραύματά μας και κοίτα τώρα.. Δε μπορώ να κλείσω τη πληγή.. Δε θέλω. Να φύγω μακριά γιατί το απόλυτο δεν υπάρχει.. Γιατί θέλω μαγεία και την πήρανε όλη τα παραμύθια.. Δεν έμεινε έρωτας για μας, μήτε παρηγοριά. Ας ταξιδέψω τότε μήπως με βρω.. Μήπως με αγαπήσω.. Μήπως οι εικόνες γεμίσουν το μυαλό μου και δεν υπάρχει χώρος για σκέψη.. Μόνο αβίαστες πράξεις, έτσι ελεύθερα.. Πώς μας κάνατε έτσι? Και πώς σας κάνανε... Καημένοι άνθρωποι.. Πώς μεγαλώσαμε έτσι? Να φοβόμαστε εμάς και την αλήθεια μας. Να πρέπει να επιλέξω.. Ή την αλήθεια μου ή την μοναξιά μου.. Να αφήσω να απορροφηθώ γιατί δεν έχω άλλη δύναμη να αντισταθώ.. Όπως όλοι,.. Μαζευόμαστε στη μαύρη τρύπα που είναι όλα πιο εύκολα μέσα στα σκοτάδια.. Δε βλέπω.. Δε με βλέπω.. Κι είμαι ευτυχισμένη που δε βλέπω τη μούρη μου, που βλέπω λίγο τους άλλους.. Πηγαινοέρχομαι .. Οπότε δεν κάθομαι.. Η στατικότητα θα με τρελάνει. Ενώ το μυαλό δουλεύει για άλλα η καρδιά μου δεν έχει σταματήσει να πάλλεται.. Μου δίνει σήματα, με κλωτσάει και με παρακαλάει να σταματήσω να την αγνοώ.. ΄΄Σκάσε, να είσαι δυνατή. Είσαι δυνατή!. Γιατί ουρλιάζεις? Είσαι ακόμα ζωντανή?΄΄ .Επιλέγω να σε κρατήσω καρδιά μου. Επιλέγω να σε νοιάζομαι και να σε συγχωρώ. Δε ξέρω πως ενώνονται οι ζωές δύο ανθρώπων, δε ξέρω πως ερωτεύονται και πως πορεύονται μαζί. Δεν έμαθα.Δε ξέρω πως χωρίζουν, πως συνεχίζουν στην πορεία τους ενώ την προηγούμενη σχεδιάζανε κοινή πορεία. Σε μια στιγμή μέσα και εμείς ονειρευόμαστε.. Τρέχουν δάκρυα, πριν όχι. Μάλλον εμένα δεν κατάλαβα, δεν με άκουσα. Σε εμπιστεύτηκα πιο πολύ από μένα..Συγνώμη που δεν ήμουν έτοιμη.. Συγνώμη που δε θα είμαι..
