ΟΛΑ Η ΤΙΠΟΤΑ

Πιάστηκα στο κενό του όλα.. στο όλα της φιγούρας μου.. της σκιάς μου.. στο όλα του τίποτα και στο όλα του τώρα.. πόσο ποτέ…?? Πόσο λίγο.. πόσο καθόλου…? Όνειρα που βρίσκεις απαντήσεις μόνο όταν βρίσκεις εσένα.. μόνο όταν βρίσκω εμένα.. σκόρπιες ιστορίες που χτίζουν ένα υπέροχο παζλ.. υπέροχο?? Απλά αληθινό. Η συνειδητοποίηση το κάνει υπέροχο.. και μαγικό.. και μετά εξαναγκαστικό. Τι κουβαλώ?? Το κουβαλώ. Με ο, τι  χρώμα κι αν έχει, όποια μυρωδιά, σε ότι σχήμα, όσο βαρύ κι αν είναι.. Κι άλλες φορές το σπάω σε μικρά κομματάκια, κι άλλες το κάνω μια μάζα μεγάλη.. διογκωμένη.. Δουλεύω τις πλαστελίνες μου να τους δώσω μορφή.. Φιγούρες αταίριαστες μοιάζουν μα τόσο ίδιες.. γιατί εγώ είμαι ίδια.. Αλλάζει μόνο η αύρα τους.. η αύρα μου.. οι σταγόνες της υγρασίας ή τα νεφελώματα ή τα τσουχτερά κρύα παγάκια.. ροκανίζουν όλα τα στρώματα του κορμιού σου και μετά τα γλύφουν όπως τα πληγωμένα σκυλιά.. αργά, εξασθενισμένα και μετά λυσσασμένα.. χαλασμένοι σιελογόνοι αδένες.. Τρέχω να προλάβω.. τι?? Τρέχω να με προλάβω.. Ό, τι δεν άρχισε δεν θα αρχίσει ποτέ.. 

ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΔΙΑΒΑΤΗΣ

Μυστικέ διαβάτη μην αναρωτιέσαι που θα πας. Μην απελπίζεσαι που δεν βρίσκεις το δρόμο. Μην αφήνεις τα φανάρια να σε τρελαίνουν. Μη βιάζεσαι , μη τρέχεις. Μην ανασαίνεις γρήγορα και άσε τη καρδιά σου να ξεκουραστεί. Βιαστικέ διαβάτη μη σέρνεις τα πόδια σου. Προσπέρνα τα φανάρια, πάρε το πόδι σου από το φρένο. Άσε τα μαλλιά σου να παραδοθούν στον αέρα. Αυτός ξέρει που θα τα πάει.. Περαστικέ διαβάτη μη συλλογιέσαι τα ασυλόγιστα.. μη σαγηνεύεις τον κόσμο, τον ήλιο, τα πουλιά.. Μη παγώνεις το βλέμμα και μη σκιάζεσαι. Αφήσου μοναχικέ διαβάτη, αφήσου σε όσα ονειρεύεσαι, μη φοβάσαι.. Τα όνειρα είναι δικά σου, δε θ’ αφήσω κανέναν να στα πάρει. Μη κρύβεσαι τρελέ διαβάτη. Η τρέλα σου είναι ότι πιο αληθινό έχεις, μη την κρύβεις μες τα δυο σου χέρια. Μυστικέ διαβάτη μην αναρωτιέσαι που θα πας.. Είσαι ήδη στο σωστό δρόμο.. 

ΣΕ ΓΝΩΡΙΣΑ...

Σε γνώρισα χθες.. ή αύριο.. μέσα στα πιο φθηνά μπουρδέλα.. ή στα πιο ακριβά σαλόνια.. το ίδιο κάνει…σε μία από τις πιο σύντομες παραστάσεις ή σε μία από τις πιο μακρόσυρτες πραγματικότητες.. ήσουν εκεί.. πορτρέτο και ομοίωμα μέσα στο κεφάλι μου.. ίδιες πινελιές, ίδια χρώματα, ίδιες μουτζούρες, ίδια σκηνικά…ίδιες γκριμάτσες, ίδια ανώμαλα, υγρά μάτια. Σαν από σύννεφο ομίχλης η κατάσταση να μη μπορώ να διακρίνω, να τσούζουν τα μάτια μου, τα ανώμαλα υγρά μου μάτια.. τσόντες που σκηνοθετούμε και δεν παίζουμε, σαν από κάρβουνο οι γραμμές των κορμιών μας, χοντρές και απροσδιόριστες.. χαμηλωμένα τα μάτια μου ενώ ξέρεις πως σε γδύνω, το χέρι μου κοντό ενώ ήδη σε χαιδεύω πολύ χαμηλά.. η γλώσσα μου στραγγαλισμένη ενώ νιώθεις πως χορεύει στους πιο τρελούς ρυθμούς.. Χαράχτηκαν οι εικόνες μας και δε μπορώ να διακρίνω πια.. Μόνο τις νιώθω και τις ταξιδεύω στο κεφάλι μου.. Τις σεργιανάω κι αυτές για να μη βαρεθούν και μου φύγουν…και τις χάσω.. Τις στολίζω και τις σκέφτομαι, τις αρωματίζω και τις χαζέυω.. και τις μυρίζω.. και τις ξεχνώ.. Όχι, ποτέ δεν τις ξεχνώ.. Απλά τις κλείνω στα κουτάκια της ψυχής μου.. και που και που τις ξαναανοίγω..

          Σε γνωρίζω κάθε φορά σαν ξυπνάω.. κάθε φορά που ανοίγω και  κλείνω τα μάτια, που χορεύω μεθυσμένη ή ξεμέθυστη.. που νοσταλγώ στιγμές ή που το είναι μου προσπαθεί να τις ξεχάσει..

          Θα σε γνωρίσω όταν και αν.. Όταν δω ότι με βλέπεις , όταν μυρίσω ότι με μυρίζεις, όταν γευτώ ότι με γευτείς, όταν ακούσω ότι με ακούς, όταν σε αγγίξω και με αγγίζεις ήδη..

Βιάστηκα πάλι.. φευγιό. Πίσω και μπρος.. Στ’ αφτιά μου μέσα να μιλάς, ψιθυριστά για να σ’ ακούω και να με αγγίζεις απαλά για να σε νιώθω και όταν θες την ερημιά σου να με αφήνεις να σε αφήσω..
          Όταν και αν μας γνώρισα..