ΟΛΑ Η ΤΙΠΟΤΑ

Πιάστηκα στο κενό του όλα.. στο όλα της φιγούρας μου.. της σκιάς μου.. στο όλα του τίποτα και στο όλα του τώρα.. πόσο ποτέ…?? Πόσο λίγο.. πόσο καθόλου…? Όνειρα που βρίσκεις απαντήσεις μόνο όταν βρίσκεις εσένα.. μόνο όταν βρίσκω εμένα.. σκόρπιες ιστορίες που χτίζουν ένα υπέροχο παζλ.. υπέροχο?? Απλά αληθινό. Η συνειδητοποίηση το κάνει υπέροχο.. και μαγικό.. και μετά εξαναγκαστικό. Τι κουβαλώ?? Το κουβαλώ. Με ο, τι  χρώμα κι αν έχει, όποια μυρωδιά, σε ότι σχήμα, όσο βαρύ κι αν είναι.. Κι άλλες φορές το σπάω σε μικρά κομματάκια, κι άλλες το κάνω μια μάζα μεγάλη.. διογκωμένη.. Δουλεύω τις πλαστελίνες μου να τους δώσω μορφή.. Φιγούρες αταίριαστες μοιάζουν μα τόσο ίδιες.. γιατί εγώ είμαι ίδια.. Αλλάζει μόνο η αύρα τους.. η αύρα μου.. οι σταγόνες της υγρασίας ή τα νεφελώματα ή τα τσουχτερά κρύα παγάκια.. ροκανίζουν όλα τα στρώματα του κορμιού σου και μετά τα γλύφουν όπως τα πληγωμένα σκυλιά.. αργά, εξασθενισμένα και μετά λυσσασμένα.. χαλασμένοι σιελογόνοι αδένες.. Τρέχω να προλάβω.. τι?? Τρέχω να με προλάβω.. Ό, τι δεν άρχισε δεν θα αρχίσει ποτέ..