Ορφάνεψα το δειλινό που δεν ακούμπησα τα χείλη σου. Μία αίσθηση απαλότητας και απλότητας.. Δεν την ένιωσα.. Μου τη χάριζες καιρό απλόχερα, όταν μπήκε λίγο φως στα σκοτάδια σου. Μία αίσθηση γαλήνης και αναταραχής να περιπλέκονται, να γίνονται σαν καπνοί που ανακατεύονται με μυρωδιές. Μία αγκαλιά, σαν κύμα που σε παρασύρει αργά, σα να καταλαβαίνει την ευθραυστότητά σου.. μη σε ξεβράσει.
Ταπεινά είν΄ τα μάτια σου, κοίτα με.. Μόνο μαζί σου! Φοβάμαι! Σε καρτερώ.. σε λαχταρώ.. Σαν είσαι εδώ, μόνο που υπάρχεις, γαληνεύω. Συναισθήματα που γιγαντώθηκαν ανεξίτηλα στο χρόνο. Είσαι εσύ! Όπως! Σα φιγούρα με γυροφέρνεις, ακούσια αφήνομαι.. Στο στροβίλισμά σου, με φέρνεις κοντά σου και στο τυφώνα σου με σπρώχνεις.
Θέλεις να φτιάξουμε ζωγραφιές και να τις κάνουμε πίνακες σ΄ όλους τους τοίχους? Να είμαστε το σπίτι μας εμείς.. εμείς και οι σκέψεις μας, εμείς. Και να φουσκώσουμε μπαλόνια και να τ΄αφήσουμε να σεργιανάνε σ΄ όλο το σπίτι, εμείς και οι ανάσες μας. Και να βάψουμε τα χείλη μας κόκκινα και να αφήσουμε αποτυπώματα σ΄όλους τους καθρέφτες.. εμείς και τα φιλιά μας.. Και να έχουμε και μια βάρκα ξύλινη που να χωράει μόνο έναν.. εσένα κι εμένα! Και να τραβάμε λίγο κουπί και όπου μας πάει.. Και η πυξίδα σου θα είμαι εγώ, εγώ κι ο χάρτης σου. Και ο βράχος σου, εγώ να δένεις.. Πώς να σου πω πως σ΄ αγαπώ αφού η φωνή μου έκλεισε απ΄τα πολλά μου λόγια? και πως να δεις το σώμα μου να πάλλεται αφού σε περιμένω?
Πουλιά που τρέχουνε μαζί και το καθένα χώρια.. Κλείσε τη πόρτα πίσω σου και εγώ όλα θα ανοίξω τα παράθυρα να σε κοιτώ.. Μη ξεμακρύνεις να σε βρω, να σε προλάβω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου